birgün sarsılırsınız diye susun... susunki kelimeleriniz size ok gibi geri dönmesin diye...

Birgün içinizde derinlerde biryerlerden bir ses gelir. Ve o ses susmaz. O kaçınılmaz kaderinizdir. İşte o ses oyle bir sestir ki susmaz. Devamlı konuşur. Yolda ,okulda,iş yerinde, birine bakarken, ağlarken, yürürken, yalnızken ve ya kalabalık içindeyken ve içinizden o ses bunuda yaz der . eve gelirsiniz şunuda yazmalıyım bunuda yazmalıyım derken vakit geçer. Birileri çıkıp sizden önce birşeyler karalayı vermiş . Tamda sizinde yazmak istediğiniz konuda. İşte o noktada yaratıcı olmadığınızı düşünürsünüz. Hani sizde birşeyler icat etmek istersinizde zaten önceden icat edilmiştir sizede hiç bir şey kalmamıştır ki işte sizde o sizden önce davrananı kıskanırsınız.. Yazı neden yazıyorum diye soruyorum? Çünkü bu benim hayalim. Çünkü ben ilerde yazılmamış olanı yazan biri olmak için yazıyorum. Yazdıkça kendimi tamamlıyorum. Çünkü beni kelimelerimin bilmecesi çözebilir ancak biliyorum ve düşünüyorum bana dair size dair. Bu sefer rüzgar sert tarafımdan yakaladı beni. Güçsüz yanımdan vurdu eğildim öne doğru sendeledim. Hani sizin hayatınızda dik durduğunuz ama bir rüzgarda sendelediğiniz ikinci esintide devrildiğiniz zamanlar oluyor mu? Benim bir sonraki sarsıntıda ayağa kalkacak gücüm bile kalmayabilir. Oyüzden birdaha yere düşmemek adına yazılarıma bir süre ara veriyorum.. Kim bilir belki ozamana kadar hayatımdaki o sert esen ve beni üzen rüzgarlar biraz dinebilir . Bu yüzden kendimi sert darbelere dayanıklı yapmak adına biraz susuyorum.