İKİNCİ KAZANIM...

Bu aralar kendimi işime veriyorum .kimseyle konuşmak, görüşmek, iletişim kurmak istemiyorum. İSTEMİYORUM. Çok yoğunum diyorum. hep bahane üretiyorum. Yoğunluktan öylesine memnunum ki çünkü bundan ikinci kazancım var. Bir ben biliyorum nedenini. kendimle birde sevgili terapistim ile paylaşıyorum:))) o kendini bilir. dün yanımdaydı. Uzun uzun sohpet ettik. bana oyle iyi geldiki. Yaşadığımı kaçtıklarımı ve kaçmaya çalıştıklarımı anlattım. Anlatana kadar farkında değildim. taa kii neyden kaçtığımla yüzleşene kadar.
 
  Dünya da her türlü insan vardır. Birde En çok da iyilik yapıpda yumuşak yüzlü olup da karşısındaki tarafından üzülenler. Ben bu insan tipindenim. Yüzüm çok yumuşaktır. Asla hayır demeyi bilmem. Hayır desem ne farkeder karşımdaki üzüldü diye gönlünü almaya çalışırım. Kimse gelip senin gönlünü alır mı diye sorar sanız:) tabiiki hayır. Ben üzüldüğümü de belli etmem. Çok konuşurum söylenirim. Dün öğrendim ki ben duygu paylaşmıyormuşum. Yüzeysel konuşuyormuşum. Farkına varmadım ne yalan söyleyeyeim. Farkına varanda olmadı çevremden.
 Belli ki bu aralar yalnız başıma kalamadığım için Yalnız kalmaya ortamlar hazırlıyorum. Mesala işle uğraşıp telefonlarıma bakmıyorum. Şimdi bunu okuyan dostlarım ailem bilerek mi yapıorsun itiraf ediyorsun diyecekler ve KIZACAKLAR.... HAYIR bilerek yapmıyorum. Farkında değilim. SİZ HİÇ İKİNCİ KAZANÇ DUYDUNUZ MU?
İŞ yerimden en geç ben çıkıyorum(Çıkış saatim erken olduğu halde). Sürekli iş konuşuyorum. Sürekli iş ile igili kaygılar yaşıyorum. Ben farkettim ki aslında gerçekten beni rahatsız eden gerçeklerden kaçmak için bu yolu seçiyorum İŞTE BU BENİM KAZANCIM...