Bazen bazı hayatlar dışarıdan göründüğü gibi değildir.  Kimisi çok mutsuzken yalanlar söyler. Kimisi bazen mutlu bazen mutsuz hayatında yetinmenin verdiği sabrı öğrenir hayatına devam eder. Kimiside hiç kimseye değilde kendine bunu yaptığına inanamaz. Kader insana çeşitli yol ayrımı verir. O yol ayrımlarında insan kaderine ait kararlar verir. o an kendini  çok akıllı sanan sen verdiğin karardan pisman olursun. ama var ya egon öylesine güçlüdür ki bir türlü verdiğin kararın yanlış bir karar olduğuna asla inanmazsın. gel gör ki bunun farkında olan sadece akıllı insanlardır. Aptallar kendini kandırır ya da kendini kandırmaya devam eder.
Evet ben hep saf temiz kararlar vermek istedim hayatta verdiğim karar doğru mudur diyede düşünmedim. bana hep fazlasını gösterdi hayat  verdi de sağolsun.  ama asla aptal biri olmadım.saf oldum ama asla  aptal olamadım. Şimdi kendimle başa çıkmakta zorlanıyorum. Kadere inanıyorum mu zaman zaman. ama kaderin bize çift seçenekler sunduğuna daha çok inanıyorum.

Ama affediciliğim yerine ızdıraplar bırakıyor. ben neden kolay affedemiyorum artık? ya da ben neden kolay unutamıyorum. Ya da kendimi unutturmak için zorluyorum. ya neden yoruyorum kendimi...  Bazı insanlara neden tahammül edemiyorum. ya neden ben yara alıyorum her dokunuşlarda her söz diye atılan acımasız darbelerde. Elif Şafak der ki; “Bazen... böyle birdenbire yaralanıveririz. Ama her yara iyileşir. Eninde sonunda kabuk bağlar, üstünü kapatır. Gözlerden saklanır. Çünkü hiçbir yara görülmek istemez. Yeter ki bu yara gözbebeklerine çıkmasın. Çünkü eğer gözbebeklerin yaralanırsa, bir daha asla aynı gözle bakamazsın dünyaya. Baktığın her şeyin kötü yanını görmeye başlarsın. Saklı kalmış pislikler bile kaçmaz gözlerinden. Öteki insanlar da hisseder artık aynı şeyleri görmediğini ve artık onları sevmediğini. Rahatsız olurlar. Onlar da bir daha aynı gözle bakamaz sana. Bu yüzden kimse seni yakınında görmek istemez. Resim aynı resimdir aslında, değişen senin gözlerindir. Eğer sen çıkarsan resimden, her şey eskisi gibi kalır, herkes rahat eder. Şahsen bence en iyisi, gitmektir böyle durumlarda. Üstüne üstüne gitmek. İnadına!”    Üzülme!.

Dert etme can!..
Görebiliyorsan, dokunabiliyorsan, nefes alabiliyorsan, yürüyebiliyorsan..
Ne mutlu sana!.. Elinde olmayanları söyleme bana..
Elinde olanlardan bahset can!… Üzülme!..
Geceler hep kimsesiz mi geçecek?..
Gidenler dönmeyecek mi?..
Yitirdiğin her ne ise; bir bakarsın yağmurlu bir gecede..
Veya bir bahar sabahında karşına çıkmış…
Bil ki! Güzellikler de var bu hayatta…
Gel Git’lerin olmadığı bir hayat düşünebilir misin?..
“Hüzün olgunlaştırır” …“Kaybetmek sabrı öğretir”…

(Mevlana )